Prolog

Chciałabym poczuć ciepło drugiej osoby, która pozwoli odetchnąć od rzeczywistości. Jest straszna i bolesna, każdy kolejny dzień jest przepełniony cierpieniem, o którym nikt nie ma pojęcia tak jak ja. Sny przepełnione goryczą i udręką? Nie potrafię nic zrozumieć co tyczy się ziemskiej egzystencji. Ona sprowadza więcej cierpienia niż radości. Każdy przeżywa chwile słabości, załamania nerwowe czy stany przejściowe.

Wiem co to prawdziwe cierpienie czy nienawiść. Wiem to, lecz sama oswoiłam się ze świadomością, że jestem jedną z wielu osób, które nie cierpią tak bardzo jak inni. Rodzina może w każdej chwili znienawidzić za niepopełniony przestępek czy wypadek? Czy egzystencje życia można pojąć w tak krótkim czasie?

Tak – stwierdzenie proste, lecz przez krótki czas jaki w Ich otoczeniu spędziłam poznałam  prawdziwe  ludzkie uczucia: udrękę – większą od wcześniejszych, miłość, ekstazę, a także smutek i łzy, łzy szczęścia. Uczucia, których tak naprawdę potrzebowałam w życiu by stać się szczęśliwą. Połączyłam skłóconą rodzinę, o którą tak rodzice walczyli. Ich  życie dobiegło końca, ale wyznali mi ostatnią wolę.  „Pomóż im zaznać spokoju duszy na Ziemi.” – może dziwne, ale prawdziwe.

Sny, które widzę są niczym wizję. Przyszłość w nich zawarta jest jedną cząstką mego życia. Przez nie widzę śmierć, ból czy nawet samobójstwa drugich osób. Nie dzieją się w nich żadne dobre rzeczy.  Oczy, które posiadam widzą zło na całym świecie. Widzą to co chcą bym zobaczyła. Każda cząstka mego ciała cierpi!

Moje życie polega na pomaganiu innym! Dla mnie już nie ma sensu by żyć jako normalna nastolatka. Skończyło się wiele lat temu!

Od Autorki:

Opowiadanie będzie krótkie, najprzynajmniej od 10 – 15 rozdziałów. Wpadł mi do głowy pomysł – dzięki teledyskowi, i piosence : Ed Sheeran - Give Me Love -  ale na parówkę za długi.

Mam nadzieję, że się spodoba.